شبانه طعمه دریا شدند سربازان
نصر: خبر جدیدتکراری با آمار و ارقامی متفاوت ، 20 کشته و 33تن زخمی تلفات سانحه جاده های کشور را به صورت زیرنویس اعلام می کند، اما با سایر خبرها تفاوت اساسی دارد.
http://nasrnews.ir/News/tabid/243/ArticleID/52859
رویه ای همیشگی است که بمحض رخ دادن سانحه ای دنبال مقصر می گردیم. زلزله ای رخ می دهد بفکر نوسازی می افتیم ، سیلی راه می افتد سیل بندی می سازیم و کوهی فرو می ریزد کارگروهی تشکیل می شود و ستاد حوادث غیرمترقبه ای که تا سالها فقط روی کاغذ است ، با بوق و کرنا در نیمه شب فعال می شود و مسئول پیگیری رویداد می شود.
مثل همیشه بازار داغ است. بازار داغ احساس مسئولیت ها، پیگیری ها، تسلیت های منتشره شده ، سیاه پوشیدن ها و غوغای کاربران مجازی و در این میان خوش بحال شمع فروشان.
اما داغ 20 جوان وطن شاید با بقیه فرقی داشته باشد، داغی سوزان و فروزان. نه برای من و شما که فردای روز این حادثه را فراموش می کنیم. بلکه برای 20 مادری که تا زنده اند شنیدن دوباره لحظه ای صدای فرزندانشان رویا شد و امروز دوباره چشمان گریانشان سوژه ناب دوربین ها.
اینکه پای چولاق این جاده های بیرحم همواره می لنگد قصه ای تازه نیست و فرقی ندارد این جاده ها در آذربایجان باشد یا کرمان، تهران باشد یا خوزستان و سرتاسر وطنم. فرقی ندارد این راهها هر روز کشته می دهند و هموطنی از دست می رود و ما فقط افسوس می خوریم. اما تا به کی باید دوباره شاهد تلفات جبران ناپذیر این جاده های بی رحم باشیم و داغ مادر ، پدر ، خواهر و برادری که عزیزشان را در سانحه تصادف از دست داده اند تازه شود؟
چرا هیچ مسئولی جانانه یقه اش را برای امن کردن این جاده های بی سر و سامان ، این ناوگان فرسوده حمل و نقل پاره نمی کند؟ چرا جان شیرین فرزندانمان این قدر ارزان است؟ چرا همواره نقش رانندگان در تصادفات پررنگ تر است تا جاده و وسلیه حمل و نقل؟
برای من که صحنه تصادف چهارمعلم شهید در اسفندماه ۹۳جاده میاندوآب - میانه هنوز در خاطرم تازه است، شما 20 برادرشهید سربازم نیز بزرگمردان شهیدی هستید که دل در گرو امنیت و آرامش مردمان کشورم داشتید و مرخصی تان تا به ابد امضا شد. بغض بی پایانم نثار ایمان، مهدی، علی ، ماجد و سایر شهدای سرباز ایران.....
رامین مهاجری
