دلم عاشورای دیگری می خواهد . . .
تاسوعای سال 94 است. نصف شب است و روبروی تلویزیون نشسته ام. شبکه ها را بالا پایین می کنم: عزاداری لارستان، آران و بیدگل، بم، کاشان، حاجی آباد، ورامین، . . . (شهرهای بزرگتر را نام نمی برم. فقط شهرهایی در حد و اندازه و اعتبار میانه) لذت می برم و هوای کربلایی می گیرم؛ شور و حال عالی، مراسم منظم، کثرت قابل توجه عزاداران، مکان عزاداری بسیار وسیع با دید عالی، تصویربرداری زیبا، نوای دلنشین و سوزناک مداح، هماهنگی و هارمونی دلچسب عزاداران، و . . .
فلاش بک می زنم به 24 ساعت قبل و خیابانهای میانه: هزاران نفر در خیابانها پراکنده اند تا مگر یک هیأت رد بشود و شورو حالی بیابند. نظم و قانونی وجود ندارد. همه چیز بصورت دیمی جلو می رود. مسیر و ساعت و هیأت معلوم نیست. فقط می دانیم شب هیأت ها راه می افتند. یک هیأت می آید و رد می شود. شعری می خواند بی وزن و آهنگ (کپی برداری از لیریک یک آهنگ زیرزمینی!!) فراز و فرودی در مداحی نیست. مداحی دوم هم شعری از مرحوم شاعر بسیجی آقاسی را می خواند منتها با وزنی دیگر و من درآوردی!! ریمیکس سرود ملی "ای ایران" و ریمیکس سرودهای آهنگران با اشعار ترکی و خواندن آنها در شب عاشورا چقدر به مردم حس و حال کربلا و حسین می دهد؟ آیا بین اشعار و نواهای ملی و رزمی و زیرزمینی با مداحی عاشورایی فرقی وجود ندارد؟؟ دقایقی طولانی سپری می شوند. مردم پراکنده ایستاده اند و مشغول صحبت! هیأتی دیگر از راه می رسد. انگار جایی دیگر شوروحال داشته اند و اینجا فقط رد می شوند و عزاداری ساده و آرامی دارند. مدتی می گذرد و خبری نیست و کم کم مردم پراکنده می شوند.
ظهر تاسوعا است و غذای نذری. ما باور داریم که نذری امام حسین(ع) چیز دیگری است. «««« اصلاً حسین جنس غمش فرق می کند»»» اما دلم می خواهد برای نذری دادن و نذری گرفتن هم استانداردی داشته باشیم. نذری محرم غذای رایگان نیست. نذری حسین حرمت دارد و ارزش دارد و قداست. دلم می خواهد این قداست بیش از اینها حفظ شود. صاحب نذری برای ازدحام و شلوغی هم برنامه داشته باشد. چند داربست و چند نفر می توانند حرمت و نظم را ایجاد کنند. من عاشورایی باید بدانم به حرمت حسین باید در گرفتن نذری قداست و حرمت نگه دارم. دلم فرهنگ سازی می خواهد تا نذری های امام حسین(ع) شایسته نام حسین باشد. دلم عاشورای دیگری می خواهد . . .
