قابل توجه برادر قنبری، تا این همه از این دوره بد و بیراه نگوید
از دوست عزیز آقای قنبری درخواست دارم که از اوضاع اقتصادی کشور در دوه ای که برادر ایشان (مهندس قنبری) سمت نمایندگی مجلس را داشتند، مطلع شوند و اوضاع فعلی اقتصادی کشور را ابزاری برای ضد تبلیغ بر علیه مهندس حسینی و حاج اقا مددی قرار ندهد.
*************************************************************
اقتصادی را تحویل گرفتند که از 15 رکورد 5 دهه اخیر کشور، 12 رکورد مربوط به دوران دهه 1360 و دوران جنگ تحمیلی بود. این رکوردها توسط برخی از منتشرات سپاه پاسداران در سال 1387 به چاپ رسیده است. انقلاب اسلامی بعد از پیروزی خود برای کاستن از وابستگی به نفت و روند مصرف تجملاتی و اقدامات سوء که در اواخر دوره پهلوی رواج یافته بود، میزان نفت خام صادراتی را به میزان 80 درصد کاهش می دهد ولی با این وجود و علیرغم حضور ایران در جنگ تحمیلی، تولید ملی رشد نشان می دهد. هزینه های اجتماعی بالا در مقایسه با هزینه های جنگی و نظامی پایین، علیرغم اینکه درگیر جنگ بوده ایم. رسیدگی به وضعیت و توسعه روستایی، به نحوی که در یک دهه به میزان 4 دهه رژیم شاهنشاهی به وضعیت روستاها و بیشتر از لحاظ عمران و آبادی رسیدگی شد با وجودی که درگیر جنگ بودیم. در جنگی که 8 سال به طول انجامید، قحطی مشاهده نشد؛ در حالی که در جنگ جهانی دوم که ایران ناظر جنگ بود از مسئله قحطی رنج می برد و کشته می داد. بدهی های خارجی ترفیع شد. سهم بخش خصوصی از 40 درصد به 60 درصد افزایش یافت چون کارفرمایان فضا را علیرغم حضور ایران در جنگ، برای حمایت از تولید مهیا می دیدند. و ....
این همه به همت اخلاق محور بودن و آخرت طلبی مردم و مسئولان در دوران جنگ و مدد الهی حاصل شد.
در دهه ای که مهندس قنبری ها (و مهندس هاشمی ها) یعنی دهه 1370 بر سر کار آمدند، چرا این نقاط قوت خیلی زود از دست رفت؟
این عقیده بین مسئولان رواج یافت که در طول جنگ فرهنگ آخرت طلبی در کشور رواج یافته و با این فرهنگ نمی توان دنیاسازی کرد. چیزی که حتی به لحاظ نظری و عملی هم غلط و مغایر با اندیشه جامعه شناسانی چون وبر است. این طور شد که فرهنگ مانور تجمل در کشور کلید زده شد.
نمونه هایی چند از دهه 1370:
- در حالی که بدهی دولت علیرغم حضور در جنگ تا پایان سال 1367 به سیستم بانکی حدود 10000میلیارد ریال بود، در پایان سال 1372 رقم مزبور بر 32000 ریال شد. از سال 1372 تا 1375 مجموع بدهی دولت، از رقم 32000 میلیارد ریال به 66000 میلیارد ریال رسید.
- تورم اواسط دهه 1370، در آمارهای رسمی 50 درصد اعلام شده است. که در طول تاریخ 60 ساله کشور بی سایقه است.
- افزایش سهم دولت به 60 درصد و کاهش سهم بخش خصوصی به 40 درصد، ان هم تحت شرایطی که خصوصی سازی ها و فروش شرکتها از چند سال قبل شروع شده بود. این خود نشان از فضای نامناسب برای بخش تولید و بخش مولد دارد.
- افزایش مصرف انرژی علیرغم افزایش معنی دار در قمیت انرژی در دهه 1370؛ و لذا مسئله افت رفاه.
- افت ارزش پولی ملی و کاهش تشکیل سرمایه در بخش های مختلف از جمله کشاورزی.
- مسئله ارز و قیمت گذاری آن. در گزارش اقتصادی سال 1373 که توسط سازمان برنامه و بودجه انتشار یافته است تصریح شده است که فقط طی دو سال 72 و 73 به واسطه شناورسازی نرخ ارز، از باب حساب ذخیره تعهدات ارزی مبلغی حدود 13 هزار میلیارد ریال بار مالی به دولت تحمیل گشت که با در نظر گرفتن ضریب تکاثر پول موجب افزایش نقدینگی به میزان 35هزار میلیارد ریال فقط طی دو ساله مزبور شد.
- حجم نقدینگی از حدود 15 هزار میلیارد ریال در سال 1368 به رقمی بالغ بر 48 هزار میلیارد ریال در سال 1372 و تا مرز 120 هزار میلیارد ریال در پایان سال 1375 رسید که چیزی نیست که آن را به اصطلاح ساختار اقتصاد یا سازندگی کشور نامید و به آن افتخار کرد.
و ...
