تاوان فـداکاری فراموشی نیست!
بارها و بارها شاهد نمونه های ارزشمندی از فداکاری مردم این مرز و بوم در کمک به همنوعان و نجات جان حادثه دیدگان بوده ایم. برای نمونه سرباز نیروی انتظامی که برای مرخصی آمده بود در حوالی روستای زادگاهش متوجه تصادف خونین اتومبیلی می شود و برای کمک به سرنشینان آن می شتابد اما در همین اثنا اتومبیل دیگری با او برخورد می کند و جان خود را از دست می دهد. و نمونه های بسیاری که همه شنیده ایم و برای همدیگر تعریف می کنیم. شاید حاصل این تعریف ها و نقل قول های ساده این باشد که غیر مستقیم به همدیگر مهربانی، همدلی و کمک به همنوع را آموزش دهیم. داستان واقعی زیر نمونه دیگری است که راوی آن خود در جریان مشابهی دستخوش آسیب جدی شده و زندگی اش برای همیشه از چرخه عادی خارج می شود. اما پاداشی که در ازای انسانیت و جوانمردی اش می گیرد اسفناک و قابل تأمل است.
در اثر این برخود هر دو پای آقای قره داغی دچار شکستگی شدید می شود که به زور پلاتین های طاقت فرسا در هر دو پا، مصدوم روزهای پیش قادر به حضور در محاکم برای اقامه ی دعوی می شود. از رشادت وی که بگذریم در گام اول پرداخت دیه به مصدوم در تصادفات جانی از حقوق اولیه زیاندیدگان به حساب می آید اما متأسفانه در این مورد پر درد، راننده ی مسبب حادثه فاقد بیمه نامه بوده که نه تنها دیه ای به آقای قره داغی پرداخت نمی شود بلکه اعتقاد ایشان به سوگند راننده ی مقصر در ماه محرم در پیشگاه عدالت که خود را ملزم به پرداخت دیه می دانست، موجب رضایت مصدوم می گردد به امید اینکه روزی حق قانونی خود را نه به صورت جبر قانون که با رفتار اخلاقی از راننده ی مقصر دریافت کند. اما در نهایت امر اکبر قره داغی می ماند و 42 درصد از کار افتادگی و شغلی که از دست رفته و هزینه های زندگی و ...
اما آنسوی داستان سخن از انسانیت فردی است که با اهدای 42 درصد از تن خود، جان شخصی را نجات می دهد که با اعداد و ارقام دیه و دادگاه قابل محاسبه نیست. سخن از رشادتی است که عدم توجه به آن می تواند بعدها مرگ انسانیت را منجر شود تا انسان بی اعتماد از کنار حوادث و فجایع بی اعتبار عبور کند.
از تمام این اتفاق برای جوان فداکار 60هزار تومان مستمری از سازمان تأمین اجتماعی به ازای 42 درصد نقص عضو باقی می ماند و عمری که کار انسانی انجام یافته را به چالش می کشد!
