به امید خدا رکورد دوچرخه سواری آبی را خواهم زد.
تصمیمی که می گیرم.همیشه در آن جدی هستم.از ناملایمات و مشکلات موجود هراسی ندارم.هرچند ممکن است سرعتم پایین باشد.اما در انجام کارم به اما و اگر دلبسته نمی شوم.این رکورد جدیدم به لطف خدا انجام خواهد شد.هرچند ممکن است ایده آل نباشد.اما انجام آن مرا آرام خواهد ساخت.
قبلا تجربه این کارهارا دارم.شوخی نیست.14 رکورد را منهای سفرهای خارج از ایران انجام داده ام.اگر منتظر می بودم.تا شرایط را برایم مهیا کنند.هیچوقت این کارها عملی نمی شد.من از یک شهر کوچک هستم.با سلیقه های متفاوتی روبرو هستم.دوستانم انگشت شمارند.اما باز این موارد دلیلی نمی شود.از حرکت بایستم.
دیروز فرمانداری رفتم.نامه را تحویل دادم.ملاقات حضوری داده نشد.تا اینکه در حین نماز با کمک دوستان فرماندار میانه را دیدم.طبق معمول دوست خوبم،زحمت اینکاررا کشید.قرار شدبا تشکیل گروه در این راه مرا یاری کنند.
مثبت اندیش هستم.اما نیک می دانم راه سختی دارم.شاید امکان دارد روز آخر همه مرا تنها بگذارند.اما در ادامه کارم ثابت قدم هستم.منتظر بهانه ای هستم.تا این کوتاهی دوباره در میانه تکرار شود.تا در انتخاب مسیر جدید شک و دو دلی به خود راه ندهم.
اگر شرایط فراهم نشد.در رودخانه قزل اوزن اینکار را در فضای کم انجام خواهم داد.تا در کاری بزرگ با کمک دوستان در سد امیر کبیر این کار را ادامه بدهم.بعداز این برنامه با هماهنگی وزارت امورخارجه این کار را با هماهنگی سفارت آذربایجان در کشور آذربایجان از آستارا تا سومقایت رکاب خواهم زد.
