فلاحی راد: تکواندوی میانه در حال نابودیست

حسن فلاحی‌راد مربی تیم‌های ملی جمهوری اسلامی ایران در گفت‌وگو با قافلان:

مردم خیّر میانه

به داد تکواندوی میانه برسید

تکواندوی میانه در حال نابودی‌ست

باشگاه‌های ما قهرمان پرورش می‌دهند، لقب مدیر نمونه را رئیس تربیت‌بدنی شهرستان می‌گیرد. رئیسی که سال به سال به سالن‌های ما سر نمی‌زند.

خبرنگار سرویس ورزشی قافلان:

فلاحی‌راد را می‌توان یکی از اشخاص مهمی دانست که در تکواندوی ایران و تحویل شاگردان متبحر به عرصه‌ی تکواندوی کشور تلاش کرده است. ادامه‌ی کار این مربی زبردست تیم‌های ملی جمهوری اسلامی اما در میانه در سایه‌ی ضعف مدیریت ورزشی شهرستان با بیم وخوف پیش می‌رود. فریادهای فلاحی راد در طول مصاحبه ناگفته‌ای را ناگفته نمی‌گذارد و صراحت لهجه‌اش مصلحت را بر نمی‌تابد. گویا این بار «مصلحت هست! که از پرده برون افتد راز»

بنا به داوری همگان، میانه به عنوان مهد تکواندوی ایران و حتی جهان شناخته می‌شود و یکی از درخشان‌ترین سوابق تربیت و پرورش قهرمانان تکواندو در تورنمنت‌های معتبر بین‌المللی و المپیک‌ها از آنِ شماست. متأسفانه شنیده‌ها حاکی از آن است که مشکلات در تکواندوی میانه بی‌داد می‌کند. آیا ممکن است این قبیل موارد چالشی برای رشد و درخشش دوباره‌ی تکواندوی میانه پدید آورد؟

ببینید، امکانات ورزشی میانه نامطلوب است. تکواندوی میانه اکنون شدیداً در خطر است به خاطر کمبود امکانات و منابع مالی. میانه غول تکواندوی دنیاست اما حتی چندصد هزارتومان هم در حساب ما پول نیست. ما در این ورزشگاه رزمی یک باسکول نداریم. دستگاه بدنسازی نداریم. با وجود درخواست‌های متعدد از مسئولین امکاناتی ترتیب نمی‌دهند. حتی بارها از یکی از نمایندگان شهر درخواست بازدید از وضع ورزشگاه شده اما با وجود قول مساعد تشریف نیاورده‌اند.

نه تنها امکاناتی وجود ندارد، از مدال‌آوران ما نیز تقدیری به‌عمل نمی‌آید. قدرشان دانسته نمی‌شود. جایزه‌ای که به مرتضی شیری مدال‌آور برنز مسابقات آسیایی در کمال پررویی داده شد یک ربع سکه بود.

من از شهرهای دیگر سراغ دارم که در تقدیر و تشویق قهرمانانشان زمین اهداء می‌کند. اما در میانه چه!

من حسن فلاحی راد  از سال 83 مربی تیم ملی بزرگسالان هستم و 2 سال و نیم است که به اردوها دعوت نشده‌ام. کسی هم حمایت نمی‌کند. نه در میانه و نه در استان. تمامی قهرمانان المپیکی و بین‌المللی میانه‌ای هم از شاگردان من هستند.

در ایران در حال حاضر 9 نفر قهرمان جهان داریم که دوتای این‌ها از باشگاه‌های ما در میانه بوده‌اند و بقیه از کل ایران. هفت نفر دیگر هم دو نفرشان فقط از استان‌های غیر تهران بوده‌اند. یعنی میانه به تنهایی بیش از کل استان‌های ایران مدال جهانی داشته است. 19 سال است باشگاه‌داری میکنم.  در سن 40سالگی بیکار هستم. یک سانتی‌متر مربع زمین ندارم. از سه کشورجهان پیشنهاد مربی‌گری دارم که رد کرده‌ام. عراق و تاجیکستان و جمهوری آذربایجان. فقط به عشق میهن مانده‌ام و این هم برخورد این‌هاست.

تاکنون از مسئولین تربیت‌بدنی کسی نبوده‌است که درد ما را بپرسد. فقط کارهای تشریفاتی را بلدند. همه‌اش نبود امکانات را بهانه می‌کنند.  همین مسئول فعلی تربیت بدنی میانه، حدأقل شش بار مراسم تجلیلی را که بنا بوده برای تقدیر از قهرمانان تکواندو برگزار شود عقب اندخته است. ببینید در شهر‌های دیگر برای قهرمانانشان چه سر و گردنی می‌شکنند. این سالن ورزشی هم از منابع مالی که قهرمانان تکواندو جذب کرده‌اند ساخته شده به نام سالن رزمی. تعدادی از سالن‌های ما به تنیس روی میز و اسکواش اختصاص داده‌شده‌اند. چندین میلیارد برای استادیوم فوتبال میانه هزینه شده است؛ اما برای تکواندو که میانه مهد آن است چه!؟

بازیکنان ما الآن برای بازی‌های المپیک و جهانی وآسیایی فیکس شده‌اند. اما تمام توجهات در حال حاضر به سمت شنایی‌ست که وضعیت‌اش مشخص نیست، سیاسی بازی و حضور در ستادهای نمایندگان برای جذب بودجه بی‌داد می‌کند.

برای اهتزاز مجدد پرچم میانه در میدان‌های بین‌المللی باید امکانات اختصاص داده شود. در این مجتمع بزرگ رزمی فقط یک سالن به ما تخصیص داده شده است.

تربیت بدنی ما برای پرداخت حقوق کارمندان خود لنگ است.

انتظار و درخواست ما از مردم خیر مسجدساز و مدرسه ساز این است که برای پرکردن اوقات فراغت جوانان خود و جلوگیری از انحراف و انحطاطشان (جدا از اینکه غالبشان قهرمان های ملی شده‌اند)  به فکر ساخت محیط‌های ورزشی هم باشند.

باشگاه‌های ما قهرمان پرورش می‌دهند لقب مدیر نمونه را رئیس تربیت‌بدنی شهرستان می‌گیرد. رئیسی که سال به سال به سالن‌های ما سر نمی‌زند. ut