مدعیان دیجیتال در حصار آنالوگ
چه بخواهیم چه نخواهیم باید بپذیریم که فناوری بخش لاینفکی از روزمره ی ماست _برخلاف اوایل که وصله ای ناجور با زندگی ایرانیان بود_ باید بپذیریم که تکنولوژیک شده ایم با اینکه کماکان مزه ی گَس نوستالژی در زیر لبانمان هست، تلویزیون آمد ما حسرت رادیو را کشیدیم، ویدیو آمد اما فریم به فریم خاطرات سینما رفتن های مان را زبانی نقل کردیم، سی دی آمد اما اون VHS های دزدکی زیر لباس ها شیرینی خاص خودش را داشت، ماهواره آمد ولی با فرهنگ غنی ما همخوانی نداشت، اما گیرنده های دیجیتال، تنها علامت سوال ذهنم، با آن به کجا می خواهیم برسیم؟ مگر می شود با موتور گازی جت را دنبال کرد؟ همه کجا را می گیرند ما چه چیزی را هدف گرفته ایم؟
ما را چه فرض کرده اند؟ تکنولوژی را محدود به دیجیتال می کنند غافل از اینکه دنیای 01 بن بستی ندارد چه برسد یه این که این کعبه ی آمال مان شود. کسانی از دیجیتال حرف می زنند که هنوز خودشان محصور دنیای آنالوگ شخصیشان هستند، کسانی که کامپیوتر نمی دانند، علم روز نمی دانند، اسم و کلمه ی IT چون زیبایی فونوتیکالیِ خاصی دارد لحظه ای از زبانشان نمی افتد تا لا اقل در زیر این کلمات خود را دیجیتالیزه نشان دهند، گویی خبر ندارند که رنگ رخساره خبر می دهد از .........
مخالف تکنولوژی روز نه که موافق و حامی این قبیل حرکات هستیم اما به شرطی که قداست فناوری زیر امیال و اهداف خودخواهانه شخصی لکه دار نشود، باید پیشرفت کنیم و از جایی شروع کنیم اما اگر شروع کردن این هست ما قیدش را زده ایم که هیچ، فرسنگ ها آنور تر هم انداخته ایمش. محبوبیتی که به یک SMS یا چاپ بنر به تیراژ بالا یا انتشار نامه درخواست!!! (که کمترین و کوچکترین وظیفه یک نماینده هست) بند باشد به ارزنی نمی ارزد و با همان SMS یا نامه دیگر بر باد می رود.
کسی می داند فرستنده های دیجیتال زودتر عقیم مان خواهد کرد یا فضای آلوده و مسموم بازی های سیاسی فکرهای مان عقیم می کند؟
خب حالا که دیجیتال آمد و با LEDها یا مبدل های SETUP BOX تصاویر تلویزیون های مان واضح شد، چه دستگاهی نصب کنیم تا تصویر دریافتی مان از روابط نمایندگان مان را شفاف و واضح نشان دهد؟ چه مبدلی نصب کنیم تا سیاهی ها و وضعیت بدخیم شهرمان را گل و بلبل نشان دهد؟
از طلا بودن پشیمان گشته ایم، مرحمت فرموده ما را مس کنید.
