پیشنهاد عجیب شهردار
امروز دیگر کمتر کسی به خود اجازه می دهد که نسبت به اولویت فرآیندهای انباشت دانش و در نتیجه سرمایه و توانمندی انسانی و نقش تعیین کننده آن در توسعه محلی و ملی ابراز تردید نماید. تحقق انباشت دانش و توسعه انسانی موکول و مشروط به وجود زمینه اجتماعی است که محققان را از ابراز یافته های علمی خود مانع نشود. وقتی شرایط ابراز یافته های علمی محدود و حتی مسدود شود و با اکنون زدگی افراطی، هر انچه را به مذاق خوش نیامد کنار گذاشته شود، هیچ تضمینی برای توسعه محیط محلی وجود نخواهد داشت.
اینکه هویت فردی را بر هویت های جمعی شورا و شهردار غالب کنیم و به جای اینکه مکتوب کردن دستاوردهای علمی را به عنوان فرصتی برای رشد نسل حاضر و آینده خواستار باشیم، سفارش کنیم که افراد محقق، سرخود به پژوهش بپردازند (علیرغم درخواست محقق برای تصویب ان از طرف مسئولان شهری بود تا اینکه در معرض عموم -مثلا در شهرداری و شورا و کتابخانه برای نقد و بررسی و استفاده قرار گیرد) و یافته های علمی خود را در طاقچه های خانه شان در امان خاک خوری بسپارند؛ انگار که رفتار و رویه دو سده پیش را احیاء کرده ایم که نظام شفاهی در تربیت شاگردان را ترویج دهیم و به این ترتیب عرصه بسیار محدودی برای استفاده از ثمرات تلاش های دیگران مهیا کنیم. متاسفانه در عصر دانش این اقدام مثل این است که بخواهیم با اعمال سلایق شخصی، با مرگ یک محقق، همه گنجینه ذخایر علمی او نیز با خودش و از طریق انچه در صندوقچه سینه نهاده دفن شود!!!! و به این ترتیب بر هم افزایی علمی و انباشت سرمایه و قابلیت های انسانی جای خود را به فرایندهای بی پایان ازمون و خطا دهد که برای آشنایی با هر مسئله تلاش شخص و از نقطه صفر اجتناب ناپذیر گردد. در نتیجه دیگران را محکوم می کنیم که برای شناخت هر موضوع یا مسئله ای، خودشان ان را تجربه کنند و به این ترتیب هر نسل به جای ان که نقطه عزیمت حرکت خود را بر بلندای شانه های نسل قبل قرار دهد، ناگزیر باید از نقطه صفر اغاز نماید.
البته ممکن است انتظار ما از برخی از عزیزان بیش از حد است و همین اندازه هم ...
