"داغچیلار بایرامی"؛ تهدید یا فرصت؟
برای دوستانی که "داغچیلار بایرامی" را نمی شناسند عرض کنم که داغچیلار بایرامی (عید کوهنوردان) یکی از رسومات مختص کوهنوردان میانه است که در آن کوهنوردان میانه از هر گروه و باشگاهی، صرفنظر از اختلاف سلیقه ها، از گذشته جمعه آخر هر سال را به صعود مشترک قله چاخار (گئچیلیک) می پرداختند و پس از صعود و فرود، ساعتی را در دامنه های این قله گردهم می آمدند تا در آخرین دیدار قبل نوروزشان در کوهستان، از یکدیگر در خصوص کدورت های احتمالی حلالیت بطلبند و خودشان هم مثل سال، نو شوند و با همدلی و رفاقت هر چه تمام به استقبال نوروز و فصل بهار بروند. داغچیلار بایرامی یک چنین فلسفه ای داشته و دارد.
در سال های اخیر این رسم کوهنوردان، مورد توجه عموم همشهریان قرار گرفته و هر سال پر شور تر از سال قبل و با حضور گسترده تر مردم برگزار می شود، بطوری که در سال های اخیر خود کوهنوردان به قشر اقلیت این مراسم تبدیل شده اند و عموم همشهریان با حضور گسترده خود، سال به سال به جذابیت و زیبایی این مراسم اضافه می کنند.
با این حال و با وجود این استقبال گرم مردمی از این مراسم، هنوز هیچ اقدام قابل توجهی از طرف مسئولین شهرستان در جهت ساماندهی این مراسم باشکوه انجام نگرفته و بعضا حتی با این مراسم به دید یک تهدید یا مسئله امنیتی برخورد می شود؛ در حالی که با یک برنامه ریزی صحیح می شود این مراسم و پتانسیل های اجتماعی آن را به یک فرصت بی نظیر تبدیل کرد و از آن بهره برد.
برنامه انجمن کوهنوردان میانه در مراسم سال گذشته، مثال خوبی برای این قبیل برنامه ریزی هاست.
سال گذشته انجمن کوهنوردان میانه با اشراف به اهمیت این مراسم و تاثیرگذاری آن، با برپایی کمپ و نمایشگاه عکس در دامنه قله چاخار و برگزاری کارگاه های صعود و فرود سنگنوردی در مجاورت دیواره قزل اوزن، اقدام به معرفی سازمان و فعالیت های خود به شرکت کنندگان در مراسم سال گذشته نمود و با توزیع فرم های ثبت نام بین مراجعین به غرفه خود، همانجا از علاقمندان به ورزشهای کوهستانی عضو گیری کرد!
به همین سادگی انجمن کوهنوردان میانه توانست با یک برنامه ریزی درست و با یک دید واقع بینانه نسبت به این مراسم، از پتانسیل های این مراسم به نفع خود بهره برداری کند.
این تا اینجا، از اینجا به بعد روی صحبتم با آقایان مسئول است!
آقایان انتظامی و امنیتی و دولتی، تا کی قرار است به مراسم به چشم یک تهدید نگاه کنیم؟
تا کی قرار است تمام برنامه ریزی ما برای این مراسم محدود به تفتیش و بازرسی خودرو های عبوری از گلوگاه باشد؟
به نظرتان وقت مدیریت و ساماندهی این مراسم، البته با مشارکت خود مردم و خصوصا کوهنوردان نرسیده؟
به نظرتان وقت این نرسیده که با مدیریت صحیح این مراسم، پتانسیل های آن را به سمت فعالیت ها و مشارکت های فرهنگی و اجتماعی سوق دهیم؟
چه ایرادی دارد از امسال از گروه ها و هیأت کوهنوردی بخواهیم در کنار مراسم و صعود، کارگاه های آموزشی برپا کنند و یا با هماهنگی هم به راهنمایی شرکت کنندگان بپردازند، مثلا در خصوص نقاط حادثه خیز مختلف منطقه به آنها هشدار دهند؟
چه ایرادی دارد از امسال از هلال احمر عزیز بخواهیم در محل مراسم چادر امداد و خیمه نماز برپا کند و حتی در صورت امکان آمبولانسی را هم برای شرایط خاص در محل آماده داشته باشد؟
چه ایرادی دارد از امسال از نیروی انتظامی عزیز بخواهیم بجای بازرسی ای که جز ترافیک و صف چند کیلومتری تاثیر دیگری ندارد، در محل مراسم چادری برپا کند تا شرکت کنندگان این مراسم مسائل شان را مستقیما با این عزیزان در میان بگذارند؟
چه ایرادی دارد از شورای شهر با شهرداری بخواهیم (با اینکه گئچیلیک در حوزه خدماتی شهرداری میانه نیست)، از روز قبل دو عدد باکس زباله در مجاورت پل کوهنوردی قرار دهد تا شرکت کنندگان در این مراسم مجبور نباشند زباله های خود را تا میانه همراه خود بازگردانند؟
چه ایرادی دارد از اداره منابع طبیعی بخواهیم در این مراسم نهال و ابزار کاشت نهال توزیع کند تا شرکت کنندگان بتوانند علاوه بر کوهنوردی نهالی هم بکارند و به احیای طبیعت کوهستان کمک کنند؟
چه ایرادی دارد از پلیس راه بخواهیم امسال پر رنگ تر از سال های قبل تردد و پارک و خروج از پارک این حجم عظیم خودروهای مراجعین را مدیریت کند؟
این ها بخشی از کارهایی است که می توانیم انجام دهیم ولی نمی دهیم!
امیدوارم امسال نگرش جدیدی نسبت به "داغچیلار بایرامی" پدید آید و مراسم امسال نه فقط از نظر کمّی که بلکه از نظر کیفی هم با سال های قبل متفاوت باشد. ان شاء الله.
