یک راه نا دانسته و توجیه وزارت امورخارجه
زندان امارات و شکنجه و زندان انفرادی بمدت 78 روز،وبررسی و واگاوی آن نیاز به نگاه همه جانبه دارد.نگاه از یک مسیر و فرافکنی در القا یک گناه تحمیلی کار درستی نیست.من در امارات بعنوان یک توریست دوچرخه سوار شکنجه شدم.حالا از هر کشوری که باشم.یک حق قانونی را برای شکایت ایجاب می کند.مسئولین کشوری هم موظف هستند.در قبال این ظلم و شکنجه مجدانه پیگیر باشند.نیاز به اما و اگر هم ندارد.چرا که این حرکت ها یک عرف جهانی است.فرهنگ دوچرخه سواری و سایکل توریستی جایی برای تفسیر ندارد.برای انتخاب هر کشوری با دوچرخه هیچ مانعی وجود ندارد.مگر اینگه یک در چند هزار اتفاق ناخوشایندی صورت پذیرد.
چندین حرکت را در ایران انجام دادم.اما هیچ حمایتی صورت نپذیرفت.قرار هم نیست کسی کمک کند.صاحب اصلی ام آموزش و پرورش در این چند سال بدترین عکس العمل را در باور یک رکوردار بعنوان اولین ایرانی انجام داد.ادارات و مسئولین دیگر هم هم آوا شدند.اما با تمام موانع ادامه کارم در سکون نماند.برای خارج از ایران هم مثل تمام حرکتهای داخلی ام هم نامه نوشتم و هم حضور پیدا کردم.که همه در وبم موجود است.اما کسی تحویل نگرفت.لذا با توکل به خدا مثل بیشتر سایکل توریستها به حرکتم ادامه دادم.
اگر در امارات به مشکل برخورد کردم.این به شرایط روز جهانی بر می گردد.چرا که یک ایرانی بودم.و از هر طرف چندین سال است.کشورم زیر فشار جامعه جهانی قرار دارد و به انواع تهمت ها و افتراهایاد می شود.لذا این تفسیرها در اطلاع فدراسیون دوچرخه سواری و وزارت امورخارجه و همراهی آنها کار خوبی نیست.چراکه قبلا این مسیرهارا رفته بودم.کسی تحویل نگرفته بود.
گاهی توجیه وزارت امورخارجه در حمایت این گروه یک شوخی بیشتر نیست.چراکه بیشتر سایکل توریستهای جهان با ویزای توریستی دوچرخه سواری در کشورها را انجام می دهند.فقط برگ برنده آنها حمایت سفارتهایشان در جهان هست.شاید چند نفری بدلیل ترس و یا محافظه کاری و یا داشتن یک رابطه دوستانه با یکی از بزرگان به راحتی اقدام به چنین کاری بنمایند.ولی برای همه امکان پذیر نیست.
